*هميشه می گريختم

  ميان کلمات تکراری قديمی

  و سر و صداهای بيهوده

                      
        از زمان می گريختم

  به درون خود

              سفر می کردم و دور می
شدم...





  اما اين بار 

                   پيش ار آن که
بگريزم

  ستاره ای روی دست من افتاد

  ستاره ای که به خاطر من از آسمان
جدا شده بود

  اين ستاره باعث زندگی بود

  ستاره بر دستم به خواب
رفته بود

                                          همچون
گنج اسرار کودکی 

                                          و
من

  با اين ستاره بر دستم

                             نمی
توانم جای دوری بگريزم......*





                            *    *   
*    *





*جنب و جوشی در اين عبارت ممنوع وجود دارد:

    " ديگر هرگز بدون قدرت، اعتراض نمی کنيم!" *





نمی دونم اين چه خاصيتيه تو فرهنگ ما که اگه غر بزنيم، شکوه کنيم، گله کنيم، از
زندگی و ما فيها بناليم، خيلی نازنين می شيم. هر چند شايد اين مسئله ريشه تو سنتها
و باورها و پيشينه فکری مون داره. شايد اين ميراثيه که از بزرگترامون به ما رسيده.
ميراثی که با يک نگاه می تونيم تو دست پدربزرگها و مادربزرگهامون ببينيم. يه
مادربزرگ خيلی ماه رو می شناسم که هر شب بايد با يه غصه جديد سر رو بالش بذاره، که
اگه فراهم نشه اون شب رو از غصه بی غصگی خوابش نمی بره. و اين هديه دست به دست گشته
تا به دست ماهايی رسيده که بايد اين دنيا رو بسازيم و ادعا می کنيم که می خوايم اين
دنيا رو بسازيم. ولی اونچه تو دستمون داريم يه صندوق پر از شکوه و شکايته و جالبه
که برای به خاک سپردن اين صندوقچه و البته گنجينه اصل رو از دل خاک بيرون کشيدن
تلاشی نمی کنيم.



با در حاشيه بودن و ندای " زندگی نامهربان است "، " زندگی جبر است "، " زندگی حقير
است " سر دادن، زندگی فرقی که نمی کنه هيچ، بايد تا خود آخر زندگی با پژواک اين
نداها سر کنيم.





ا       * اين جهان کوه است و فعل ما ندا

                                           سوی ما آرد
نداها را صدا *



شايد قدمی که ما می تونيم برداريم اونقدر کوچيک باشه که حتی اونی که کنارمونه حسش
نکنه، اما اگه گامی برداشتيم و دست کم خودمون حس حرکت رو لمس کرديم، می شه خرسند
باشيم که پژواک قدم ما دنيا رو يه تکونی می ده. هر چند غير محسوس، غير ملموس و شايد
نه به اين زودی ها.