|
Xipetotec |
|
|
The lord of springtime The flayed god of the Aztecs, who was a god of agriculture and vegetation.
|
|
|
لينکها |
|
|
|
|
|
تماس |
|
|
پست الکترونيک:
|
|
|
بايگانی |
|
|
بايگانی مطالب گذشته به صورت هفتگی:
|
|
|
با حمايت |
|
|
|
Friday, November 29, 2002
اين همه صورتك براي چيست؟
من آواها، نجواها، سكوت را هم ديگر مي شناسم
حتي از پس نقاب، نقابهاي رنگ باخته بيهوده....
Thursday, November 28, 2002
شايد مه است... يا باران است... يا غبار است... نه... پس
چيست که نمي توانم آسمان را ببينم... خسته ام انگار... چه حس غريبي... چقدر
ناآشنا... خســــــتـگــــــي... چقدر همه چيز ناآشناست... حتي من... حتي
سکوتم... و سرگشتگي ام... حتي فريادم... و گم شدنم... من فرياد کردم... تو
نشنيدي... هيچ کس نشنيد... حتي خودم... مي خواهم
بخوابم... چند وقت مي گذرد از خواب پيشينم؟... يادم نيست... اينجا چقدر تاريک
است... و اين اشکال هندسي آويخته بر ديوار چقدر قرينه اند... چقدر غريبه اند... چرا
کلمات نمي آيند... چرا نفسهايم اين همه مي سوزانند... چرا صبح نمي شود... چرا
کسي اين سکوت را نمي شکند... من آخر نمي توانم... به گمانم خسته ام... خسته تر از
آن که چيزي بشکنم... کلمات فرار مي
کنند... آب مي خواهم... تشنه ام... مي خواهم بروم... نمي توانم اما... مي مانم... خيالم مي گريزد.. نشسته ام... پس چگونه است که دارم خواب مي بينم... خواب همان تيله رنگي
کودکيم را که شکست... و تو نديدي... هيچ کس نديد... حتي خودم... حيرانم... بيقرارم... خسته ام...
Monday, November 25, 2002
مي خواستم باز هم بنويسم... سنگيني كلمات اما بيش از آن بود كه
اين صفحه تاب بياورد... هر چه حرف، فرو ريخت... قاصدكي مي نالد انگار... نكند زير
گامهاي كسي مانده در اين شب بي نور... سكوت است ... سكوتي كه مي آزارد... و نيم شبي
كه هيچ چشمي در جستجوي قاصدكي گم شده پنجره ها را نمي پايد... سرد است... پس چرا
پيشاني ام مي سوزد... تب دارم انگار... خواب اما نه... گيجم... مهم نيست... و
سرانجام صدايي... جاروي رفتگر... اين همه زود... لابد... شايد خوابم ... نه مي نويسم...
پس هستم... مي نويسم... اما نه آن چه را كه بايد... صفحه تاب نمي آورد...
مي دانم... دلم تاب مي آورد آيا... اين چنين سنگيني را زيستن...
Sunday, November 24, 2002
نمي دانم کدام شب بود شبي که خواب آن چشمان غريب را ديدم
چشماني که بي تاب مي نگريست
و تمناي نگاهي که شأن نزول پريشاني کلامم شد از آن پس...
Friday, November 22, 2002
Thursday, November 21, 2002
ديرگاهي است كه خشكيده به لبها شعري از موسم گل
آسمان را جويد
كه بر آن قطره اي از نور بيفشاند باز
تو بيا
چشم به چشمانم دوز
قطره اشكي بفشان
تا كه لبها به سخن باز شود
تا كه سيراب شود دفتر من....
Tuesday, November 19, 2002
تمام ظهر نشسته بر گلدان سفالين وارونه، با تن پوشي در خور
پاييز در بر و آفتـابي كه زانوان را به گونه اي غريب مي سوزاند. نقش دلي كه بر
گلدان حك مي شود و سماجـت سايـه هايي كه بـراي بلند و بلندتر شدن ناخواسته
رنگ مي بازند. اينجا در بيابان سايـه ها همه مي درخشند.
اينجا
اشيا، همه برجسته اما دست نيافتني به چشم مي آيند. اينجا چيـزي نيست بجر خاك و
خار. اين فضاي بينهايت كه از هر سو بي انتها مي نمايد بجز از آن سوي آشنا كه
بـه دماوند پيـوند مي خـورد،
در عيـن پـر از هيـچ بـودن، پـر است از جذبه اي غـريب
كه آدمي را مبهوت مي كند و مسافر بي خود از خويش جاده خالي بي حاشيه تا نمي دانم
كجا...
Sunday, November 17, 2002
خاموشم
خاموشيم اما از هجوم اين همه واژه است
نه از بي سخني
خاموشيم از آواهاي در گلو مانده است
نه از بي صدايي
خاموشيم از بي قراري است
خاموشيم از بي قراري است...
تو معنا کن
حضوري را
اين چنين بيگانه
نگاهي را
اين چنين مبهم
لبخندي را
اين چنين محو
سکوتي را
اين چنين ژرف
و مرا
اين چنين گنگ
اين چنين حيران
اين چنين....
Friday, November 15, 2002
* هرگز دريا را تعريف نکن
چون اگر به دريا نگاه کني
و آن را تعريف کني
بعد برگردي
و سپس دوباره نگاه کني
دريايي که مي بيني
ديگر
همان دريا نيست
که لحظه اي پيش ديدي...*
Thursday, November 14, 2002
هر شب مهتابي
روزني بود در اين پرده بي نقش خيال
که من خوابزده
غرق نگاه
راه از آن مي جستم
سوي خلوتگه ماه
و نمي دانستم
راز مهتاب کجاست
که دل " ديوانه "
عاشق مهتاب است
.
.
.
و سرانجام همين روزنه بود
که مرا مجنون کرد....
Tuesday, November 12, 2002
Monday, November 11, 2002
Sunday, November 10, 2002
در درونم کسي است اين روزها
که با صداي بلند مي انديشد
نمي دانم شرمگين خواهم شد
و يا خرسند
وقتي به گوش رسد
صداي انديشه ام....
Friday, November 08, 2002
Thursday, November 07, 2002
Wednesday, November 06, 2002
* از دنيای کهنه ات بيرون بيا
و دنيای نو،
مثل پوستی تازه
بر تو خواهد روئيد.
گذشته و اينده اجتناب ناپذيرند
اما ديگر وجود ندارند،
تنها اين پوست قديمی را دور بينداز....*
Tuesday, November 05, 2002
قرار بود بازی کنيم
نام بازی يادم نيست
می گفتند مهره های سياه روبرو را بايد زد
تا
برد
مهره ای نيز به من دادند
مهره ای سفيد
نام مهره يادم نيست
در من توان زدن نبود
آن مهره را که چشم در چشمش می دوختم
چشمانم را بستم
آنگاه
ديگر
مهره ای نبود
در برابر من
سرانجام
از ادامه
بازم داشتند
نمی دانم اما چرا....؟
Monday, November 04, 2002
سلام
سلام آشنای غريب
سلام غريبه آشنا
که کوله بار رفتن بسته ای
که عازم دوردستهايی
جايی آن سو تر از سکوت
دمی بپای
دير نخواهد شد
برايت آسمان و بی نهايت و دريا
برايت نور و عشق و باران آورده ام
زود باز گرد
سفرت بيش از آن عدد مقدس
بيش از هفت روز اگر
باشد
قاصدکها دلتنگ می شوند
قلمم سلام می رساند
دستهای چشم براه باران هم
برايم لبخند سوغاتی بياور
و صدايی از جنس طلوع
از جنس صبح
هرگز نخواهم گفت
آن واژه را که در آخر سخن می گويند
فقط
به اميد ديدار....
امروز نامه ای از آسمان به دستم رسيد
سطرها همه سفيد بودند
تنها سلامی بود
و خداحافظی
به گمانم بقيه کلمات جايی ميانه راه افتاده بودند....
Sunday, November 03, 2002
سکوت
سکوت
سکوت
و سر انجام باور اينکه هيچ صدايی نيست
يادم می آيد
صدايی را از دوردستها
صدايی آميخته به معما
اين چه سکوتی است که جيرجيرکها هم حتی
از
شکستنش واهمه دارند
راستی می شود که در سکوت
شعر خواند؟
قصه گفت؟
خنديد؟
صدا ممنوع است
نمی دانم اما، چرا به ناگاه شعری می خوانم
واژه ها بی تابند انگار
نا شکيب تر از من....
* اضطراب
تو
از آن چيزی است که قرار است در
آينده اتفاق بيفتد
چيزی که شايد
هرگز اتفاق نيفتد
به فکر امروز باش
چون آينده،
خود از خويشتن، مراقبت خواهد
کرد.*
Friday, November 01, 2002
سرانجام رسيدند. اين خوشامدی است از جانب دانه های باران که
دست در دست خنکای صبحگاهی عابران جمعه زده را می پايند. کرنشی ملايم بر لباسهای
پشمين پنهان شده از نوروز در پستوی خانه ها. اين صبح با حليم و چای و چوب و آتش چه
رنگی می گرفت اگر می خواستی. گفته بودم که جمعه صبح بيدارم نکنيد. می خواهم
روياهايم برقصند تا آنجا که توان پايکوبيشان هست، آنقدر که قصه روياهايم کتابی شود.
و حالا مانده ام که اين کتاب را با کدامين نام بياغازم و به کدامين دل رويايی تقديم
کنم.