چه زود شب شد. حالا اين برفآبها يخ مي زنند. حالا اين کوچه
باز مسدود مي شود. حالا باز من مي مانم و اين پنجره و مخمل
برف و يخ و خيال. من اما بيش ار اين مي خواهم. من بيش از برفهاي اين کوچه مي خواهم.
من برفهاي کوچه شما را هم مي خواهم. من برفهاي هر چه کوچه آشنا را مي خواهم. من مي
خواهم اين تب زمستاني حک شده بر پيشاني ام فرو ريزد در سرما. من مي خواهم يک آدمک
برفي درست کنم. شايد هم بيشتر. شايد دو تا يا هفت تا يا هفتاد تا. کسي چه مي داند
که چقدر برف خواهد باريد. هيچ وقت هيچکس نمي داند. من اما  مي خواهم
آدمک برفي ام از جنس برفهاي همه کوچه هاي آشنا باشد. من مي خواهم امشب را هم
متولد شده باشم که بهانه اي باشد تا شما در جشن کوچک کوچه ما با بغلهاي پر از برف
بياييد. مي دانم که کوچه مسدود است اما تا آنگاه که بياييد راهي خواهم گشود. قول مي
دهم. مي آييد؟ با
برفهاي همه کوچه ها؟  







چه زياده خواه شده ام امشب....