تكرار اين كلام كه

تو

    خود

          مني



گلدان سفالين رنگين از گلهاي پامچال

زرد، قرمز، نارنجي

ياد عيد

برف كه مي نوازدت

و ذوب ميشود در گسي چاي

نوازش آشناترين نگاه و آنگاه

                                   گم شدن ضرباهنگ دلتنگي
ها

در ميان هزاران حرف جا مانده در هياهوي تابستان

تابستاني كه گذشت



دوباره زيستن روياي آدم برفي آن روزهاي بعيد

هم او كه شبانه گريخت

و جاي گامهايش بر برف صبحگاهي

سالها به دنبال كشيدمان

و كودكيمان را در خاطرش زيستيم

و دوباره خيال

و دوباره لبخند

و دوباره آواي به اميد ديدار



غروب آدينه

نرگس هاي زرد و سفيد 

كودكان سرمازده ي در پي صاحب فال 

و حافظ كه مي گويدت



*ز عشق نا تمام ما جمال يار مستغني است

                                          به آب و رنگ و
خال و خط چه حاجت روي زيبا را

  حديث از مطرب و مي گو و راز دهر كمتر جو

                                         كه كس نگشود و
نگشايد به حكمت اين معما را *





و باز نرگس هاي زرد و سفيد

و باز تكرار اين كلام كه

تو خود مني

تو

خود

مني......