چه
شوری دارد فصل پنبه چينی

کودکان سفيد زمين

باريده از دل خاک



اينجا سرزمين من است

اينجا آفتاب کمی مورب می تابد

اينجا آسمان شب و صبح يکی نيست

اينجا نفسم بر می آيد اما باز نمی رود

اينجا همه چيز بوی غريبی دارد

نه بوی غريبی

که بويی غريب

اينجا ميان هياهوی " من اگر باشم آسمان آبی تر است"

                                                  چيزی
گم است

اينجا صداهايی می خوانند: "بشتابيد برشهای زمين مال شما "



اينجا سرزمين من است

اينجا اما چيزی کم دارد

اينجا تو هم نيستی

تو که نباشی دوری هست

دوری هم درد دارد نازنين



تو که نباشی

کسی می نشيند کنار سايه ابرها بر سنگفرش کوچه

و قصه های بی انتها می بافد

با نخ های ابريشم کرم های هرگز پروانه نشده

و مرواريد های سپيد چشمانی هميشه خيس